We hebben kampioenswedstrijden gewonnen, we hebben ze verloren. We hebben belangrijke en zéér belangrijke nacompetitiewedstrijden gespeeld. We hebben potten gespeeld, waarin het er om ging, degradatie te voorkomen. Als speler schijn je het te doen voor dit soort wedstrijden. Hoewel ik betwijfel of iedere speler wel op zulke beladen, spannende, alles vergende, zenuwslopende wedstrijden zit te wachten. Het lijkt me onwaarschijnlijk, dat iedere voetballer van enig niveau standaard met dit soort verlangens is behept… We hebben er wat gehad, van die belangrijke, memorabele wedstrijden. Die nagenoeg heel de club in vuur en vlam zetten. Recent, in Maasdijk, nog tegen Lyra. De moeder aller wedstrijden is echter de tweede beslissingswedstrijd tegen Naaldwijk… Seizoen `84/`85. Een volgepakt Juliana Sportpark in `s-Gravenzande. De inzet: klassenbehoud. Wat er aan vooraf ging: de eerste beslissingswedstrijd, die een week er voor in een gelijkspel eindigde. Uitbundige vreugde, als gold het een kampioenschap jubelde ons voetbalkrantje. En daar is niets teveel mee gezegd. Iedereen die er bij was in 1985, zal dat beamen. Zenuwen, véél volk, zelden goed voetbal. Zeg maar gerust slécht voetbal. Na 39 minuten kwam de Dijk op 1 – 0. Vrij trap Hans de Wijs, doelpunt Robert Dijkhuizen. Het was dezelfde speler die in de 18e minuut van de tweede helft een niet onder controle gekregen bal van de Naaldwijkse keeper in een doelpunt wist om te zetten. Een kwartier voor tijd deden de Naaldwijkers nog iets terug middels de 2 – 1. Maar daar bleef het bij. Zelfs een rode kaart, vlak voor tijd, voor Henk van Staalduinen, kon daar niets meer aan veranderen. Robert Dijkhuizen had zojuist dé wedstrijd van z`n leven erop zitten, trainer Anton van Bommel vertrok met lijfsbehoud, om de weg vrij te maken voor z`n opvolger, Wim van Zwan. Onze tot op heden beroemdste trainer. Persoonlijk kan ik me niet herinneren ooit een wedstrijd van onze SV te hebben gezien, die méér bood dan deze replay. Na beide Dijkse doelpunten stroomde het Honselse volk – waaronder een buslading jeugdleden – het veld op. Na het laatste fluitsignaal eenzelfde tafereel. Op de Strijphorst een waar feest, inclusief heldenontvangst van voetballers en coach… Zal daar de traditie ontstaan zijn, dat het afwentelen van degradatie een feestgedruis oplevert dat de vergelijking met een kampioensfeest moeiteloos kan doorstaan?
