1971-1979 Ruimtegebrek, de rode draag
vrijdag 19 maart 2004

Voetbal? Wie daaraan denkt als we het over de rode draad hebben, zit absoluut goed. Maar al bladerend door de historie van de club, kom je nóg een rode draad tegen. Ruimtegebrek!
We halen nog maar `ns oefenmeester Groeneveld aan. Om de situatie in 1971 neer te zetten. De trainingsmogelijkheden zijn nog steeds uiterst beperkt. Voor een club als Honselersdijk zijn de mogelijkheden op dit moment zonder meer slecht.Tot het eind van dit jaar mogen we gelukkig op Sportpark De Hoge Bomen trainen, daarna gaan we weer terug.
Trainen op Sportpark De Hoge Bomen!? Hoe vreemd dat ook moge klinken, nog maar enkele jaren geleden werd min of meer hetzelfde geopperd door een verantwoordelijke van de gemeentelijke overheid…
Waar we nu absoluut geen vrede mee zouden hebben, werd toen als uitkomst gezien. Trainen op de velden van Naaldwijk. Dat toen nog de enige voetbalclub op Sportpark De Hoge Bomen mocht worden genoemd.
Terug naar het ruimtegebrek. Negentienhonderdeenenzeventig. Driehonderd leden, twee voetbalvelden, één trainingsveldje en vier kleedkamers. (Waarvan er hooguit wat meer van waren bij thuistoernooien. Wie herinnert zich niet die lichtblauwe – toch? – containers). Hoe dan ook, het werd een steeds benauwdere bedoening op ons eerste sportpark!
Net als nu, werd er ook toen naar oplossingen gezocht. En over oplossingen gesproken. Grond bleek ook toen al duur. Maar waarom niet ergens een stukje land huren? De Gemeente wilde wel meewerken…
Hoe gaat dat nu? Stelt de Gemeente zich coöperatiever op? Gaat alles professioneler? Zijn we in de ogen van de gemeentelijke overheid nog steeds een vereniging, of is er sprake van een puur zakelijke relatie?
Ik kan met niet aan de indruk onttrekken, dat zowel bij sportvereniging als gemeentelijke overheid een professionaliseringsslag is gemaakt. Maar het lijkt er wél op, dat we anno 2004 méér op de overheid rekenen (vertrouwen) dan zo`n 35 jaar geleden. Terwijl de maatschappij individualistischer wordt. En overheid en politiek steeds verder van het volk komt te staan.
Vreemd genoeg (maar misschien is het wel logisch…) kijken we dan dus steeds méér richting overheid, als er wat moet gebeuren. Op veiligheidsgebied, op sociaal gebied, op cultureel gebied. Lijkt het. Want als je nú de vereniging `ziet` knokken voor meer ruimte… Daar nemen we wel degelijk onze verantwoording!
De verbale balletjes die al eind jaren `60, begin jaren `70 gingen rollen, leidden uiteindelijk tot de overstap naar ons huidige onderkomen. Al in 1972 formeerde de club een bouwcommissie. Eind 1974 werd door de overheid zwart op wit erkend, dat de club aan uitbreiding toe was. Door stevige druk te zetten – dat beheersten we toen kennelijk óók al! – én de nodige, aan bluf grenzende, (financiële) inventiviteit aan de dag te leggen, kreeg men uiteindelijk in 1979 voor elkaar waar het om te doen was: de oplevering van een nieuw sportpark. Ons huidige sportpark.
Met tegenwoordig opnieuw – nog steeds! – ruimtegebrek. Een rode draad…

Advertentie

Prins Group