Zomaar een donderdagavond in augustus. Ik sta bij Michel van Giesen (32) voor de deur van nummer 9. Natuurlijk, een centrale verdediger woont en staat natuurlijk altijd op 9, de centrumspits van de tegenstander. Of ze nou Sandro Calabro (Sparta), Mitchell te Vrede (Feyenoord) of Tomáš Necid (ADO Den Haag) heten, of spitsen uit de 4e tot en met de 1e klasse zijn. Het maakt hem geen donder uit. Hij wachtte ze niet op, maar bestreed ze direct. “Als je wacht ben je vaak te laat. Ik kies het liefst meteen voor het duel.” Het verbaast me dat hij voetbal op televisie aan heeft staan, want ik schatte hem in als een voetballer die op een voetbalveld wil winnen maar erbuiten niet zo met het wereldje bezig is. Maar ja, het gaat hem om Ajax hè! “Ik ben fan sinds Amsterdamse vakantievrienden van mijn ouders ons meenamen. Ajax speelde toen nog net niet in de Johan Cruyff Arena. Mij zul je inderdaad niet 3 wedstrijden achter elkaar live op televisie zien kijken, maar ik probeer elke zaterdag of zondag wel Ajax op televisie te zien. Ajax speelt een bepaald soort voetbal dat ik aantrekkelijk vind om naar te kijken.” Terwijl we praten scoort Kudus in de voorronde Europa League uit bij Ludogrets in Bulgarije twee keer. We kijken op en zien de goals in de herhaling in slow motion. “Hij moet blijven”, zegt Michel. “Veruit de meest creatieve voetballer die ‘we’ hebben.” Het werd onlangs dus West Ham United FC.
DOOR ALEXANDER WAGENER
Denkend aan Michel van Giesen zie ik een bescheiden man buiten het veld, die binnen de lijnen van het voetbalveld een karaktervoetballer met de absolute wil om te winnen is. “Zo heeft iedereen in een spelersgroep óók een sociale rol. Ik treed niet graag op de voorgrond. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Sfeermakers als Youri van der Borg en Youri Riepe moet je er altijd bij hebben zitten. Ik heb veel lol met en om ze gehad.” Een afscheidswedstrijd? Dat hoefde in eerste instantie niet van hem. “Een wissel in mijn laatste competitiewedstrijd was voldoende geweest, maar ik vind het nu hartstikke leuk hoor! Het is mooi dat de club mij het moment geeft om zelf twee elftallen te mogen samenstellen om tegen en mee te voetballen." Vrijdagavond 8 september wordt die wedstrijd gespeeld, waarna Van Giesen een afscheidsfeest in het clubgebouw wordt aangeboden.
Broer Pierre (35) zat al op voetbal bij S.V. Honselersdijk en hun moeder Trudie was er al jeugdtrainer toen Michel lid werd. “Mijn moeder is nooit bij de club weggegaan en ze doet nog steeds veel vrijwilligerswerk. Mijn vader, die ook Pierre heet, houdt zich op de achtergrond. Mijn broer en ik speelden als kind veel met een bal in huis.” En in de woonwijk, De Horsten waarin ook sportpark en thuisbasis De Strijphorst ligt, werd ook veel gevoetbald. “Het speeltuintje met muurtje vlakbij het water waar we speelden bestaat nog steeds. Pierre voetbalt niet meer. We speelden alleen een paar keer samen in het O23-elftal, dat aan een Delftse gelegenheidscompetitie voor O23-elftallen deelnam.” Voor hem is er eigenlijk nooit een andere sport geweest. “We visten ook wel, maar dat noem ik geen sport.” Aanvankelijk zag het er niet naar uit dat Michel meer dan 300 wedstrijden in het eerste elftal zou gaan spelen. “In de jongste jeugd was ik een rechtsbuiten of middenvelder. Vanaf de D1, JO13-1 nu, werd ik rechtsback en speelde ik in elke leeftijdscategorie in 1e jeugdelftallen.”
Zijn officiële debuut kan hij zich niet meer herinneren, maar zijn officieuze debuut wel. “Dat was onder trainer René Slegtenhorst in een oefenwedstrijd tegen Verburch in mijn laatste jeugdjaar. Onder hem werd ik een vaste waarde als rechtsback.” Later onder trainer Piet Boon was hij dat aanvankelijk niet. “Ik was een ouderwetse man op man verdediger en onder hem gingen we in een zoneverdediging spelen. Daar moest ik aan wennen. Dat duurde ongeveer een seizoen. Daarna ben ik vrijwel altijd in het eerste elftal gebleven.” Zijn tweede periode in het eerste elftal was dat niet meer als rechtsback maar als centrale verdediger. Onder Boon werd de opmars van de 4e naar de 1e Klasse ingezet. “Naast de speelwijze werd ook de trainingsopzet anders. Voordat Boon kwam trainden we alleen met het eerste elftal op een half veld 2. Het tweede elftal trainde op veld 3. Vanaf zijn komst gingen het 1e en 2e elftal samen trainen. Vooral voor spelers die uit de jeugd overkwamen was dat heel belangrijk. Zij konden sneller aan het technisch trainingsniveau, de conditietraining en de manier van spelen wennen. De speelstijlen van de twee, nu drie, selectie-elftallen zijn herkenbaar en hetzelfde. De klasse waarin ze spelen en het niveau waarop zijn spelen is alleen anders. Maar de afspraken zijn hetzelfde.”
Met zijn assistent Frank van Zijl zorgde Boon voor een totaal andere manier van denken over prestatief voetbal. “De spelvormen werden anders. En met de komst van conditietrainer Sjaak Brunt en werd ook de begeleiding anders. We trainden altijd. Als de trainingsvelden door bijvoorbeeld vorst niet bespeeld mochten worden gingen we naar het strand. Voorheen werd de training dan gewoon afgelast.” De hoogtepunten in de voetballoopbaan van Van Giesen mogen duidelijk zijn. “Dat zijn natuurlijk alle promoties! Seizoen 2017-2018 was het leukst en het mooist. We wonnen toen de laatste periodetitel, plaatsten ons voor de nacompetitie en kwamen in een flow. In de halve finale tegen Valken’68 werd het 7-0 en de finale werd thuis met 6-1 van de Sparta-amateurs gewonnen. Dat zal ik nooit vergeten.” De oefenwedstrijden tegen de profs van Sparta, Feyenoord en ADO Den Haag waren uiteraard ook een hoogtepunt voor Michel. “We speelden tegen behoorlijke namen; Mahi en Bel Hassani van Sparta, Pellè en Karsdorp van Feyenoord, en El Khayati en Immers van ADO Den Haag. Dat was echt ontzettend leuk om mee te mogen maken.”
De laatste 4 jaar onder trainer André Lourens werd de onder Boon gehanteerde speelstijl verfijnd. “We gingen met energie en lef nog weer wat meer naar voren en achterin ook wat meer 1 op 1 spelen. De eerste 2 seizoenen onder hem waren lastig omdat de competities wegens corona niet werden afgerond. In het seizoen dat volgde werd de nacompetitie gehaald. Daarin wonnen we de kwartfinale bij Pelikaan in Groningen met 2-3 en verloren we de halve finale bij DUNO in Doorwerth met 5-2. Promoveren naar de 4e Divisie werd het niet, maar het was wel een mooie prestatie van ons dat we zo ver kwamen.” De laatste seizoenen kreeg Van Giesen steeds meer last van blessures. “Medisch onderzoek van mijn bovenbeen wees uit dat ik een scheurtje in mijn heup heb en er werd heupdysplasie ontdekt.” Heupdysplasie is een misvorming van de heupkom die vanaf de geboorte aanwezig is. “Opereren zag ik toen niet direct zitten vanwege de lange revalidatie. Ik heb toen aangepast getraind om nog een paar wedstrijden te kunnen spelen.” Al met al kijkt Van Giesen terug op een hele mooie voetbaltijd. “Voor nu blijf ik gewoon lid van S.V. Honselersdijk. Ik sluit aan bij het vierde elftal; het elftal van oud-selectiespelers. Daarnaast geniet ik nu van de vrije tijd met mijn dochter en vriendin en ben ik wat beginnend gaan tennissen met vrienden. Wat betreft mijn heup staat er nog een afspraak met een medisch specialist gepland. Over een eventuele medische ingreep ga ik daarna dan na wat verstandig is.”
