Op ons winderige sportpark, zou een tribune niet misstaan. Zo dachten de méésten er over. En ooit zou `ie d`r ook daadwerkelijk gaan komen. Dat leek onafwendbaar. Er werd zelfs al ruimte voor opengehouden bij de verschuiving van het sportpark, in 1992. Traditiegetrouw werd er een commissie uit de grond gestampt, die de gang tot aan de verwezenlijking moest gaan aansturen. Een commissie in oprichting, om te beginnen. Eén van de eerste klussen van de commissie i.o., was het bevragen van een stevig deel van de belanghebbenden. Leden, supporters, in totaal werden er eind 1994 maar liefst 222 bevraagd. De doelstelling van het onderzoek werd niet genoemd, maar met zo`n 92% van de stemmers in het voor-kamp, moet die ruimschoots gehaald zijn. We gíngen er vanaf dat moment voor! Zoals altijd vormden de munten de bottleneck. Met eigen clubmiddelen kon in ieder geval geen tribune worden opgetrokken. Dus gingen we weer `ns op zoek naar geld. In maart 1995 ging onder de noemer Hoera, die zit!! een actie van start om het geld bijeen te krijgen. Veertig- tot vijftigduizend gulden (zo`n 18.000 tot 22.500 euro), daar dachten we in den beginne aan. Voorzichtig begroot? Later zal blijken van wel. Te realiseren vóór de winter van 1995? Ook niet gehaald. Niks mis mee, natuurlijk. En zeker niet afwijkend van alles wat je altijd om je heen ziet, hoort en leest. Vooral niet als `t wensenpakket ook nog `ns naar boven wordt bijgesteld. Zolang er maar geen onverantwoorde risico`s worden genomen. Niet op financieel gebied, maar – in dit geval – ook niet op bouwtechnisch gebied. Én als de leden maar niet ongeduldig worden… Belofte maakte tenslotte schuld! Het Honselersdijkse bestuur van die tijd hield met alles rekening, en laveerde geduldig langs allerlei financiële- en planningsklippen. Inderdaad redden we het uiteindelijk niet voor veertig- tot vijftigduizend gulden. Het werden er 130. En ook stond `ie er niet toen we 1996 enterden. Voorjaar 1996 officieus, augustus van datzelfde jaar officieel. Maar, nogmaals, zo gaat `t veelal; gaande de ontwikkeling, kom je tot andere inzichten. Wél werd de druk gedurende de voorbereidende fase steeds meer opgevoerd. Bijvoorbeeld door de voorzitter, die vond dat er op enig moment simpelweg gebouwd móest gaan worden, omdat de supporters wáár moeten hebben voor hun geld. Wáár voor hun bérgen geld, zelfs. Symbolische stoelenverkoop én sponsoropbrengsten brachten de uiteindelijk benodigde ƒ130.000 op zo`n tienduizend gulden na – werk aan de winkel voor de projectcommissie – bijeen. Waar een hechte gemeenschap tot in staat is! Achttien meter lang werd `ie, uiteindelijk. Goed voor 210 man/vrouw. De balkonside kon worden vervangen door de tribuneside… Min of meer tegelijk met de tribune, verrees de 3 maal plus loterij. Op verenigingsniveau een pareltje van een loyaliteitsprogramma. Nog steeds. Zij het dat het uitnutten van de mogelijkheden ervan – óók nog steeds – vooralsnog minder parelachtig de geschiedenisboeken ingaat. Maar, wat niet is, kan natuurlijk altijd nog komen. Zo als de tribune er ook ooit kwam. Droog, natuurlijk. Maar ook hoog. Zodat we de ruimte eronder óók konden gaan gebruiken. Waar allemaal niet aan werd gedacht!
