Waarschijnlijk hebben we de eerste Nederlandse schreden van het begrip fair play te pakken. Zo goed als zeker door de KNVB geïntroduceerd om spelverruwing tegen te gaan. En in ieder geval regionaal ondersteund. Een heuse Fair Play Trofee moest de KNVB-actie meer aanzien geven. Het brave SV Honselersdijk kwam er maar niet achter, hoé de spelregels van deze competitie in elkaar staken. Hoogvliegers waren we niet… Hoewel, we reikten op enig moment tot de 20e stek. Echte schavers waren we dus ook niet. Het begrip fair play waart sindsdien rond door voetballend Nederland. Het steekt zo nu en dan de kop weer op, om vervolgens de zoveelste stille dood te sterven. Échte verankering heeft het nooit voor elkaar kunnen krijgen. Niet alleen de KNVB besteedt er het ene jaar meer aandacht aan dan het andere, ook verenigingen kennen zo hun oprispingen. Altijd goed bedoeld. Maar nagenoeg evenzeer altijd een reactie op een spraakmakend voorval. Zoals de wens het `handje schudden` voorafgaand aan de wedstrijd – à la Champions League – in te voeren in het Westlandse clubvoetbal. Oók ter bevordering van fair play. En absoluut een goed initiatief. Net zoals het uitdelen van gedragsregels aan bezoekers van je club: zó gaan wij – respectvol – met elkaar om. Of het nu een nationaal, regionaal of lokaal initiatief is, op enig moment ebt het weg. Omdat de noodzaak er niet meer is, omdat het initiatief niet opgepikt wordt, omdat er geen gedragsverbetering valt te bespeuren, omdat… Kennelijk is het dus over het algemeen simpelweg redelijk tot goed gesteld met de manier waarop we op en rond de velden met elkaar omgaan. Incidenten zullen er natuurlijk altijd blijven. Ook onze vereniging heeft in veertig jaar bestaan het nodige meegemaakt. Incidenten waarbij derden waren betrokken, maar óók de nodige interne. Wat opvalt in de eerste helft van de jaren zeventig, is dat er véél via het voetbalkrantje werd gediscussieerd. Écht afwijkend van het jaar waarin we nu leven! Zoals een ingezonden stuk met de titel `Gekruide taal aan het adres van de A-junioren`. Dat liet geen ruimte voor twijfel: de toenmalige A-junioren hadden er op zaterdag 27 december 1975 een potje van gemaakt tegen MVV`27… Waarop de beide aanvoerders van het aangesproken team de jeugdcommissie – die verantwoordelijk was voor de aantijgingen – eveneens via het voetbalkrantje van repliek dienden. Wat dat betreft zijn we er overduidelijk op vooruit gegaan de laatste dertig jaar. Het lijkt met dat dergelijke voorvallen nú niet via het voetbalkrantje worden besproken. Waarmee direct het enige voordeel van het moddergooien via het krantje boven komt drijven: het conflict was in ieder geval zichtbaar!
