Een valkuil van jewelste: verheerlijking… Koos Voskuil`s strooptocht door de archieven van onze club, plaatst mij figuurlijk luttele centimeters ván zo`n valkuil. `Twee ruime velden en een magnifiek clubgebouw zijn de trots van de SV Honselersdijk, die dan wel in de laagste klasse van de Haagse afdeling speelt, maar op wier accommodatie menig hogergeplaatste club jaloers zal zijn`. Krantenknipsel, inclusief schets! En dan óók nog `ns van de voor mij zó bekende `jeugdkant`. De andere kant kwam je niet, die was voor de senioren. Volgens mij ben ik zélfs nooit in de – voor de kijkers – linkerkleedkamer geweest. Die was voorbehouden aan de tegenstander. En daar kwam je niet. Zal d`r wel hetzelfde uitgezien hebben…
Als niet-tennissend SVH-lid kom ik `daar` nooit meer. Maar ik heb daar wat zaterdagen rondgestruind. Tegen achten richting clubgebouw. Zéker toen ik nog in Welpen 2 speelde, in de Pupillen begon je een uurtje later. Altijd op dat zelfde veld, altijd met een pupillen-lat, altijd met die steile, voor een ventje van 8 enorm hoge, bomenrij eromheen. Mevrouw Lievaart (inderdaad, de moeder van…) was m`n eerste leider, altijd een `spekkie` in de rust. En na afloop héél snel onder de douche door – nooit m`n favoriete onderdeel van de dag geweest – richting `tussenveld`. Waar je zo lang mogelijk probeerde te overleven in een potje `uitschakeltje`. `s Middags als het kon nog even de A1 – altijd vuurwerk, op het scherp van de snede – óf het Eerste meepikken. DORR, VV Marine, HPSV, Semper Altius… Grote name, grote voetballers. In mijn ogen van toen dan, natuurlijk… De kantine loop ik als het ware nóg zo in. De ronde trap op, roffelig, witte verf. Deur door, de bar recht voor je snuit. Rechts de voorraadruimte, achter die lichtbruine houten spijlen. Links de bestuurskamer. Écht veel had ik nooit op zak, volgens mij nét voldoende voor een `Krukkie` en misschien één balletje – dat karakteristieke `rooie binnenwerk` staat op m`n netvlies gegrift – gehakt. Over een hele dag gezien wat magertjes, doch kennelijk voldoende. Of verromantiseer ik de boel? Aan het eind van de middag – vaak last van `hoge nood` - rennend richting thuis. Klokslag zes – met de katholieke kerk als duidelijk hoorbaar baken – werd dit toenmalig welpje aan tafel verwacht. Voor z`n prakkie. Vergeef het me! Al dit geïdealiseer. Maar de tijd aan de Johan van Oldenbarneveldtstraat beslaat een stevig deel van m`n eerste periode op deze aardkloot. Trainen, met steevast flink wat rondjes rondom het hoofdveld. Afsnijden kon niet, met die `hekken` eromheen. Ballen – inderdaad, ook toen – de sloot in. Over het bruggetje in de uiterste hoek van veld één, kijken of je `je bal` nog terug kon vinden. In de winter trokken we in een blauwe Ford Transit – busje na busje – richting Veiling Noord, in Poeldijk. Vanaf `het hek`, op die grijze, grove, gladde klinkers. Was je ineens Arsenal, Real Madrid, Juventus, Ajax, Feyenoord. En dat op je 8e! Mijn herinneringen. Van rond m`n achtste, tiende jaar, begin jaren ’70 van de vorige eeuw. Zo heeft iedere Honselersdijker die langere tijd aan onze SV verbonden is (geweest) zijn of haar verhaal. Ook de mannetjes van nu. Benieuwd hoe zij over een jaar of dertig op hún jongste jeugdjaren bij onze club terugkijken!
