Wat staat er nu eigenlijk in. Week in, week uit. Knaloranje is `ie ooit geweest. Althans, de kaft. Prachtig! Ik zie `m nog zo voor me, halfhangend uit de krantenbak. Van ooit A5-knaloranje naar nu, digitaal. Een wereld van verschil. Maar nog steeds met dezelfde informatie. En, nogmaals, wat staat er nu eigenlijk in? Week in, week uit! Kennelijk meer dan voldoende. Want ik pluk `m iedere week opnieuw uit m`n digitale brievenbus. Wat heeft de voorzitter te melden? Zijn er nog belangwekkende dingen gebeurd? De verslagen van met name de jeugdteams. Het programma… Uniek eigenlijk, dat zo iets simpels als het krantje zo`n belangrijk ijkpunt in je week is geworden. `Is het krantje d`r al?`. We hebben de nodige redacteuren versleten in de jaren die achter ons liggen. Waarschijnlijk probeert en probeerde iedere redacteur zijn of haar stempel op het krantje te drukken. Maar wat mij betreft is het krantje van 2004 niet veel anders dan dat van – pak `m beet – 1995, 1986, 1977 of 1968. En misschien is dát juist wel de kracht! We zijn met deze reeks `Uit de oude doos` beland in het seizoen `72/`73. Het eerste seizoen waarvan de voetbalkrantjes voor (door?) de vereniging bewaard zijn gebleven. Al die suffe verslagen, altijd hetzelfde. En verslagen stonden er ook begin jaren `70 al volop in. Maar natuurlijk ging je nooit aan het verslag van je eigen team voorbij. Zo suffig waren/zijn ze dus ook weer niet. Als je leider of een teamgenoot tenminste de moeite nam één en ander aan het papier toe te vertrouwen. De redactie sprak zich toentertijd met enige regelmaat nadrukkelijker uit dan nu. Blijft het in deze eeuw vooralsnog beperkt tot huishoudelijke mededelingen, in de zeventiger jaren schroomde de redactie niet overduidelijk stelling te nemen, een mening te verkondigen. Verlevendigt de boel natuurlijk wel! En natuurlijk heeft ook het krantje de nodige beroemde namen opgeleverd. Zelfs Rocco – ook zo`n icoon – zocht veelvuldig het witte papier op, terwijl we natuurlijk (bijna) allemaal de initialen WdZ (toch?) thuis kunnen brengen. Strijpje – met z`n Strijpjes, een soort Wist u… – vergde al wat meer creativiteit. Froestaloepi – wie zeg je? – is er één in de categorie, die waarschijnlijk bijna niemand (meer) thuis kan brengen! Het was ook niet ongewoon, dat spookschrijvers zo lang mogelijk trachtten schuil te gaan achter hun zelfverkozen pseudoniem. Het tweede elftal was er zelfs enige tijd beroemd om… De kaartuitslagen stonden er in `72/`73 in. Net als nu. De opstellingen stonden er vroeger volledig in! Zo lees ik dat ik op zaterdag 4 november 1972 als voetballertje van Welpen 2 thuis moest aantreden tegen Maasdijk 1. Aanvang 10.45 uur. Leidster Mevrouw Lievaart. En vervolgens – inderdaad – de opstelling: Brouwer, Bauer, Herrewijnen, Kalmeijer, Scholtes, Van Staalduinen, Vlielander, IJsselsteijn, Kool, De Zeeuw, Verstijlen, Klink, Van Marrewijk, Vink, Venrooy. De Welpen van toen, staan gelijk aan de E-junioren van nu. F-junioren – ooit als Mini-Welpen gestart – kende men nog niet. Acht jaar vond men toen nog vroeg genoeg. En natuurlijk meteen op een groot veld. Inclusief buitenspel, én pupillenlat. Tot slot een item, waar ik als klein ventje misschien wel het meeste hekel aan had: de sportkeuring. Stond jouw naam tussen al die andere namen, dan mocht je op een doordeweekse vooravond opdraven in het wijkgebouw van het Groene Kruis… Wachten op je beurt. Trapje op, trapje af. In je onderbroek, in m`n beleving vaak bibberend van de kou, je bloeddruk op laten meten. Op je fietsie door de donkerte weer naar huis. Pfffh. Dáár zag ik nou écht tegenop.
