Werken kunnen we als de beste, Westlanders. Daar valt (in ieder geval viel) nooit wat op aan te merken. In onze vrije tijd zijn we vaak wat minder enthousiast. Althans, in mijn beleving. En van de Westlanders, lijken de Honselersdijkers dan ook nog `ns het minst vooruit te branden. Nogmaals, mijn beleving! `Lukt wel joh`, `Komt wel goed`, `Als `t zover is…` We zitten nu midden in een spannende periode wat onze huisvesting betreft. Begin 1975, toen we al wat stappen verder waren, was het allemaal nog wat spannender. Het was echt de fase van erop of eronder. En dan proef je weer wat van die (typische?) Dijkse mentaliteit. Gemakzucht, onverschilligheid. Misschien zelfs wel lamlendigheid! Je proeft begin 1975 héél duidelijk, dat niet iedereen even begaan is met de toekomst van de vereniging. Er is een harde kern binnen SV Honselersdijk, die dat wél is. En er is een Gemeenteraad, die aan het verhuisproject van de club de hoogste prioriteit toekent. Maar de rest van de club? Nagenoeg louter stilzwijgen. Ervaart de harde kern. Terwijl het met een achterban die je zicht- en hoorbaar steunt, natuurlijk véél lekkerder werken is. Maar het lijkt het grootste gedeelte van de leden niet tot nauwelijks te kunnen boeien. Eén lid – door eerdergenoemde harde kern héél mysterieus als `een waardevol maar nog vrij onbekend lid` omschreven – schrijft alle frustratie van zich af in het voetbalkrantje. De avond dat de reeds genoemde Gemeenteraad in haar raadsvergadering moest besluiten welke prioriteit er aan de verhuisplannen van de club werd gehangen, schitterden de leden door afwezigheid. Zelfs van het bestuur (!) mocht de schrijver – een bouwcommissielid, overigens – niemand treffen… Niet bepaald een blijk van betrokkenheid en belangstelling richting de beslissers van de overheid. Leden en vereniging werden nogmaals opgeroepen zich te scharen achter de toenmalige idealen van de `werkers`. Laksheid? Luiheid? Onverschilligheid? Lamlendigheid? Zeg `t maar! Volgens mij exemplarisch voor de Dijkenaar. Het woord barricaden hebben we niet bepaald uitgevonden. Laat staan dat we ons er met enige regelmaat op begeven… We vinden het vaak wel rond. En toch wordt er van alles bereikt! Waarschijnlijk vaak door die harde kern. Iedere tijd heeft kennelijk z`n eigen harde kern. Gelukkig maar… Oh ja, ik ben zelf ook (zelfs al héél m`n leven) Honselersdijker…
