In mijn vorige drie artikelen mocht ik een stukje van de voetbal-oergeschiedenis belichten. Ooit als ‘gespuisvoetbal’ aangemerkt, ontwikkelde de sport zich richting ‘elitevoetbal’. Het gespuis verdween, jongens uit ‘betere’ kringen kleurden de velden. En daarna was voetbal er voor iedereen. Sinds een jaar of dertig ook competities voor het meisjes en dames, zowel nationaal als internationaal.
Ook op andere gebieden veranderde het voetbal. Aanvankelijk speelde men om het spel (amateurs), maar van lieverlede kwam ook het spelen om de knikkers (profs) in beeld. Voor de één is voetbal een vrijetijdsbesteding, voor de ander een beroep; een vak waarin vele miljoenen euro’s worden omgezet.
Het ongeregelde en ongedisciplineerde (‘wilde’) voetbal is inmiddels ingepast in keurige clubverbanden, op sportparken met comfortabele accommodaties. Alles goed georganiseerd en gestroomlijnd. De voetballerij steekt in een keurslijf van gedetailleerde regelgeving. Het verder perfectioneren gaat maar door… Ook het beproefde HawkEye-systeem zal niet de laatste uitvinding zijn.
Zal de sfeer, de emotie, op en rond velden bij al die ontwikkelingen er ook baat bij hebben? Dat zien we wel aan het einde van het eerstvolgende jubileum van S.V. Honselersdijk.
We stappen van het grote verhaal af. Kijken naar het leven binnen onze vereniging. De bond doet aan regelgeving, maar onze eigen club weet er ook van wanten. Ik leid u, lezer, mee naar het clubblad van 30 augustus 1980, nr. 4. Als bijlage zaten daar de stukken bij voor de ledenvergadering op maandag 1 september 1980. De agenda doornemend, stuitte ik op agendapunt 13: “Schorsingsbesluit bij niet of niet tijdig afschrijven.” Verwezen wordt naar een eerder in 1973 genomen besluit:
“Met ingang van zaterdag 1 september 1973 worden spelers welke niet of niet tijdig afschrijven bij de betreffende functionaris, geschorst voor 2 bindende wedstrijden direkt volgende op de wedstrijd waarvoor niet of niet tijdig is afgeschreven.
Bij herhaling wordt de straf telkens vermeerderd met 1 bindende wedstrijd. Indien U dus voor de 2e keer niet of niet tijdig afschrijft, wordt de schorsing opgelegd van 3 bindende wedstrijden en zo vervolgens. De eventuele opgelegde schorsingen zullen in het clubblad worden gepubliceerd.
Onder tijdig afschrijven wordt verstaan afmelding bij de betreffende functionaris vòòr vrijdagmiddag 12.00 uur voorafgaande aan de te spelen wedstrijd.
Beroep tegen een opgelegde schorsing is mogelijk. Een eventueel bezwaarschrift – met de redenen – dient zo spoedig mogelijk daarna, doch uiterlijk 1 week na de datum waarop het feit gepleegd is, in het bezit te zijn van de sekretaris, waarna het bestuur zich zo spoedig mogelijk over een antwoord zal beraden. Direkt daarna zal de beslissing worden bekendgemaakt.
Op de trainer, elftalcommissie, de aanvoerder en de jeugdleiders wordt een beroep gedaan er op toe te zien dat de hiervoor genoemde maatregelen worden nageleefd. Tevens worden zij verzocht de sekretaris in te lichten zodra een speler wegblijft zonder tijdig of in het geheel niet te hebben afgeschreven.
Het bestuur.
Het voorstel is op de Jaarlijkse Algemene Ledenvergadering d.d. 27-8-1973 met algemene stemmen aangenomen. Zie de notulen van b.g. vergadering.
Namens het bestuur N.W. Lugtenburg Sekretaris.”
Hoe fijn het voetballen ook was, veel Dijkse jongens schijnen zich in die jaren als vrijbuiters te hebben gedragen. Als ze geen tijd of zin hadden om te voetballen bleven ze ‘gewoon’ zonder afzegging weg. Zulk gedrag is voor een elftal en zijn leider zeer irritant. Je bent immers een team, wat inhoudt dat je op elkaar moet kunnen rekenen. Maar wat doe je op zaterdagmorgen als je naar de kleedkamer gaat en Hans is er nog niet? Opbellen, natuurlijk. Er wordt niet opgenomen. “Jasses’, denk je dan als leider of aanvoerder. Hebben we nog een reserve? Moeten we een andere speler zien te vinden? De tijd dringt…
Wij, de mannen van het tweede, wisten er alles van. Het was altijd Hans die het er bij liet zitten. (Te laat) op weg naar een uitwedstrijd -mannetje tekort- gingen we toch maar even bij Hans thuis langs. De deurbel langdurig ingedrukt, op ramen bonzen. Zo waar, een teken van leven. Hans liet zich (slaperig) horen: “Ik kom er an… ’t was vannacht weer laat”. Ingestapt in volle gang naar Den Haag, Rijswijk of waar dan ook heen. Heel irritant. Ik was destijds aanvoerder, maar ik herinner mij niet het gedrag van Hans ooit onder de aandacht van de sekretaris te hebben gebracht. We konden maar niet kwaad worden op Hans, daarvoor was hij te aardig, te aimabel. En bovendien, bij een schorsing van 2 of meer wedstrijden was de kans groot dat we het met een mannetje minder zouden moeten doen.
